Wracam.

            Wracam. Jadę pociągiem tam skąd przyjechałem - z bagażem doświadczeń i biletem do domu. Do domu, miejsca tak mi bliskiego, a którego boje się, że nie poznam. Ponad tysiąc kilometrów nie jest mi straszne jak odpowiedź na pytanie „Czy mam do czego wracać?”. Czy bardziej obawiałem się wyjazdu czy powrotu?

            Każdy się czegoś boi. Każdy z tych ludzi, którzy właśnie zajęli swoje miejsca w wygodnych siedzeniach się czegoś boi. Może jeszcze przed chwilą odczuwali strach przed tym, że wifi w pociągu nie będzie działać i przez kilka godzin będą poza obiegiem informacji. Poza życiem. W próżni. Może przez całą tą drogę, będą się przez to niezręcznie do tego stopnia że będą unikać każdego spojrzenia które spotka ich ze strony współpasażerów. Będą się chować przed wzrokiem innych jednocześnie chcąc mieć na oku wszystkich.

            Sam pogrążam się w swoich głębokich myślach i odcinam od świata który mnie otacza. Ale muzyka w słuchawkach tym razem nie pomaga na samotność w podróży i w śród własnych strachów. Jakby coś zgrzytało w uszach, jakby muzyka fałszowała coś, albo zagłuszała prawdziwe dźwięki. Więc wyłączam cyfrowe dźwięki, odrywam kable wchodzące mi do uszu. Słyszę rytmiczny szum i stukot.

            Za oknem jest czarno, niczego nie widać, kontury otoczenia majaczą w odcieniach nocy. Na zewnątrz jest chłodno, idzie zima. Za kilka dni na pewno spadnie śnieg, być może tysiąc kilometrów dalej już spadł (?). Dziewczyna która czekała na peronie kilka metrów ode mnie miała twarz w kolorze śniegu.  Nie mogłem odgadnąć czy to jej naturalny kolor skóry czy była to sztuczne światła dworca wyretuszowały jej drobną buzię. Twarze kilku na oko Kolumbijczyków lub Wenezuelczyków którzy wsiadali przed nami też wyglądały blado.

            Zanim przyzwyczaiłem się do naturalnych dźwięków pociągu myślałem, że w przedziale panuje zupełna cisza.  Być może wszyscy zasnęli ze słuchawkami w uszach. Być może każdy myśli o miejscu do którego jedzie i z którego wraca.

            Jednak teraz już słyszę. Ktoś tu żyje, więc i ja się ożywiłem. Gdzieś daleko z przodu doba mnie głos pięknie płynącego w powietrzu języka włoskiego. Tutaj nie jest głośny, ale domyślam się, że z przodu musi być bardzo intensywny i soczysty. Trzy włoszki trajkoczą z właściwą dla „italiano” ekspresją. Nic z tego nie rozumiem, ale dźwięki są tak przyjemne, że teraz czuję jak robi mi się coraz cieplej. Chyba opowiadają śmieszne rzeczy, bo śmieją się wesoło pomimo zmęczonych oczu, które mrużą od nadmiaru białego światła. Dopiero teraz zwróciłem bardziej uwagę na światło oświetlające korytarz pomiędzy siedzeniami. Część ludzi śpi, wydając z siebie ciche pochrapywania, część jakby po kryjomu szepta sobie coś wzajemnie do uszu. Czterej Latynosi, na których wcześniej zwróciłem uwagę siedzą z tyłu wyglądając na podekscytowanych podróżą i ucieszonych z powodu wspólnego spotkania po przerwie.

            Odwracam głowę od nich i zauważam, że obok mnie, po przeciwnej stronie przy szybie siedzi blondynka o śniegowej twarzy. Przez ułamek sekundy patrzyliśmy się na siebie. Jednak na tyle długo że się zorientowała i właśnie odwróciła wzrok ode mnie z powrotem wkuwając go w duży zeszyt położony na jej kolanach. Siedzi sama, na siedzeniu obok niej spoczywa plecak i czarny płaszcz. Tyle zdążyłem zobaczyć w pierwszej chwili zanim wgapiłem się jakiś wymyślony punkt wprost przede mną udając że jej nie zauważyłem. Jednak wzrok zaczyna mi uciekać w jej stronę. Na jej białą twarz opadają kosmyki długich blond włosów. Nieco zasłaniają to czemu chcę się przyjrzeć. Pochyla się nad zeszytem trzymając w chudziutkiej dłoni mały, wypisany już prawie ołówek. Kościste palce zaciskają się ołówku mocno, na paznokciach nie ma śladu lakieru. Jest jakby zwinięta w sobie, nogi ma podkulone pod pośladki. Na wąskich ramionach ma granatowy za duży na nią sweter z golfem. Chowa się, a ja nie mogę dowiedzieć się o niej nic więcej. Zagadka. Nie wiem, może Niemka? Może Skandynawka… hmm, najbardziej Szwedka.

            Miło jest łapać czyjeś spojrzenie gdy ma się świadomość, że ktoś próbuje złapać Twoje. Choć minęła dłuższa chwila znów udało Nam się złapać wzorkiem. Oparła się plecami o szybę i była zwrócona wprost w moją stronę. Przed chwilą zrobiłem to samo, żeby nie musieć mieć pretekstu patrzeć się w jej stronę. Podniosła skupione oczy znad kartki i w końcu odsłoniła się patrząc mi prosto w oczy jakby świadomie i z premedytacją. Nie uśmiechała się, jej spojrzenie jest raczej smutne, ale nie agresywne. Pomiędzy zamyślonymi i głęboko osadzonymi oczyma niebieskiego koloru chowa się mały ale zadarty nieco nos. Z pozoru subtelny charakter jej urody kończył się na mocno zaciśniętych ustach, których prawie nie było widać. Tylko wąska ledwo rozpoznawalna kreska, która jak sobie przypominam nie otworzyła się ani razu od momentu gdy zobaczyłem ją na peronie. Wtedy wydawała mi się, dojrzałą kobietą około 30-stki… teraz przypomina bardziej obrażoną rozczochraną dziewczynkę, która spisuje swoje troski w pamiętniku, jej największym skarbie.

            Patrzę na nią i się zastanawiam gdzie ta istota jedzie i czego się boi, a ona podnosi i odwraca w moją stronę swój zeszyt. Na białych kartkach pełnymi pięciolinii ukazały mi się przekreślone mocną kreską nuty, które musiała zapisywać przez cały ten czas. Na środku strony napisane było wielkimi literami „WHAT?”.

            Ostrożnie ściągam z siedzenia obok niej plecak i płaszcz i siadam. Bez protestu pozwala mi też wyciągnąć ze swojej ręki zeszyt z nutami. Przeglądam go i wpatruję się w znaki których nigdy nie nauczyłem się rozróżniać i rozumieć. Odwracam się do niej i pytam:

- Opowiesz mi o czym jest ta piosenka którą napisałaś?

            W odpowiedzi usłyszałem jej dźwięczny i czysty głos o ciepłej barwie. Nic już nie fałszuje, nic nie zgrzyta w uszach. Rozmawiamy nie zauważając że za oknem zrobiło się jasno i strach przed powrotem jakby zniknął. Po prostu jedziemy.