Ktoś tak zdecydował

Słońce jest jeszcze bardzo wysoko, unosi się w popołudniowej pozycji nad rozległą doliną. Muszę się na nie patrzeć, zresztą nie ma tu nic innego na czym mógłbym zawiesić moje spragnione patrzenia oko. Wokół tylko rzędy kosmatych i butelkowych drzew. Więc patrzę. Jest niezwykle jasne i jego blask emanuje intensywnością. Promienie nie są gorące, nie są nawet ciepłe, lecz mimo to mają taką moc, że mam wrażenie, że mnie dotykają. Nie czuję ich jakby były to muśnięcia, o nie. Każdy z nich dotyka mnie jakby naciskając swoim ciężarem i mówi, że powinienem się przesunąć, że powinienem ustąpić im miejsca.

Wpatruje się w nie i orientuję się, że coś się zaraz wydarzy. Orientuje się, jak to? Przecież nie mogę się tu w niczym orientować. Przecież nie wiem, gdzie jestem, to miejsce jest mi zupełnie obce. Nie widzę nawet żadnego punktu, który mógłbym uważać za orientacyjny. Lecz coś mi mówi, że wiem o tym miejscu wszystko albo nawet i więcej. Jeszcze nie wiem czym to jest i próbuję sobie przypomnieć czy już tutaj kiedyś byłem. Może to miejsce ma jakąś nazwę… Nie byłem dobry z geografii, lecz nazwałbym to miejsce Doliną Słońca. Tak, ‘’Dolina Słońca’’ – to może być ‘’Dolina Słońca’’. Nie, to musi być Dolina Słońca!

 Czyli może jednak znam to miejsce. Znam je i wiedza o tym miejscu wcale mnie nie uspokaja. Ktoś mnie tu umieścił z pełną premedytacją pozostawiając sam na sam ze słońcem. Drzewa które rysują się w oddali nie rzucają żadnego cienia, jakby ich obecność była tylko iluzoryczna a cała przestrzeń wypełnia się tylko i wyłącznie słońcem. Przenoszę spojrzenie z drzew z powrotem na górę, w stronę…. W stronę gdzie jeszcze przed chwilą błyszczała świetlista KULA.

Próbuję dostrzec co zasłania przeznaczenie i cel mojej wizyty w tym miejscu, które przed chwilą tak wdzięcznie nazwałem. Zrobiło się zdecydowanie ciemniej. Kolory zrobiły się bardziej intensywne a kontrast zaczął mnie oślepiać. Nie widzę nic poza pomarańczowo-czarną breją, która nie przybiera żadnego kształtu. Jest obślizgła i tłusta, lepi się do moich oczu i naciska na powieki żądając ode mnie bym je zamknął. Nie poddaje się temu, co by się nie działo muszę to zobaczyć. Wiem, że jestem tu po to by to zobaczyć, ktoś mnie tu umieścił bym to zobaczył. Nie mogę tego nie zobaczyć – otwieram oczy.

Ostrość widzenia powoli wraca. Przekrwione oczy otwierają się coraz szerzej i uwalniają źrenice. Moje gałki oczne są zmęczone, walczyły zażarcie by zaczerpnąć choć trochę tego pięknego jasnego słońca które otaczało całą dolinę. Tego słońca, które jeszcze przed momentem próbowało mnie stąd wygonić. Dać do zrozumienia, że nie powinienem tu być, choć ktoś zdecydował za mnie całkiem inaczej. Oni zdecydowali, że muszę zobaczyć właśnie to.

Zdecydowaną część słońca przesłania czarna rozmyta plama, która zionie chłodnym powietrzem nocy. Plama ma kształt głowy, sprawia wrażenie jakby miała oczy, nos, usta i uszy. Teraz widzę to wyraźniej, z głębi wyłaniają się kształty i kolory jednej z konstelacji gwiezdnej. Ta czarna kula jest o połowę mniejsza od słońca a w jej wnętrzu kłębią się gwiazdy i księżyce. Wszystko wokół miesza się w kolorach pomarańczy i brązu. Promienie słoneczne zamieniły się w brudną maziaję która w nieładzie zaczęła rozlewać się po horyzoncie. Gwiezdna otchłań nagle wylała z siebie szare strugi czegoś co przypomina mi pajęczynę. Jej nici wypełzają coraz gęściej formując jakiś kształt, którego na początku nie mogłem rozpoznać.

Wszystko zaczęło rysować się jeszcze wyraźniej i teraz jest ostre do bólu. Z czarnej głowy wyrosły potężne ramiona, które obleczone są szarym kaftanem. Przytłaczające barki kończą się absurdalnie długimi rękawami, które są jakby puste i bezwolnie powiewają na wietrze, którego w ogóle nie odczuwam. Czasoprzestrzeń i wszystkie jej oznaki stanęły w miejscu, zamarły. Jestem tylko ja i to co powinienem zobaczyć. Lecz mimo to na górze wieje wiatr… i powiewa szmacianym kontuszem pozwalając rozpełznąć mu się niemal na całym niebie. Materiał stworzył coś w rodzaju rynny, jakiegoś tunelu, który wydawał się być pusty… nie było widać rąk, dłoni ani tułowia. Nie wiem ile to już trwa, i czy w ogóle czas biegnie. Bezosobowa materia rozchyliła się teraz pokazując w całej swej ognistej krasie. Wnętrze wypełniło się w sekundzie, nagle wszystko wylało wściekłym Pomarańczem drogi mlecznej.

Z workowatego tunelu wysypały się tysiące gwiazd, które zdawały się układać według jakiegoś wzoru określonego przez szalone płomienie światła. Uderzyło mnie agresywne gorąco i zmieszało się z chłodem czarnej dziury paraliżując moje ciało. Jestem obezwładniony, pozbawiony możliwości ucieczki. Ale przecież nie mógłbym uciec, ktoś zdecydował że nie mogę uciec. Teraz na pewno nie ucieknę. Bujne czupryny zielonych drzew sczerniały. Unosi się nad nimi gęsty czarny smog spalenizny. Kłęby dymu łączą się z rozżarzonym światłem rozlanej nade mną galaktyki tworząc dwa ogromne księżyce.

Dym gryzie w oczy nie do zniesienia. Przymykam je i znów widzę lśnienie Doliny Słońca.

  

 "DOLINA SŁOŃCA"

żartowałem - dolina słońca wygląda zupełnie inaczej!