Wszystko jedno.

Niedawno skończyliśmy rozmawiać. Być może już śpisz, ja piję napar i zasiadam by dokończyć dzisiejszą część tego listu.

***

To zapis mnie, który mogli przeczytać tak naprawdę wszyscy, nie wszyscy mogli jednak sprawdzić co się za tym kryje w rzeczywistości.

***

„Nadwrażliwość to mój wróg, przerost duszy nad rozumem.” Tak pisała Nosowska. Nie do końca się z nią zgadzam. Dyskutowałbym. Dla mnie to jest nieustanna walka duszy i rozumu. Dużo bardziej agresywnej niż tę którą znamy z reklam w telewizji.

***

U mnie serce i rozum walczą na poważnie, walczą zażarcie, bez ustanku, na śmierć i życie. 

Walka na myśli – czyli najcięższą artylerię jaką tylko mogły wyciągnąć moje dwa zbuntowane ośrodki dziwnego jestestwa. To nie jest sprawiedliwy pojedynek… to bijatyka pełna noży, kastetów i maczet raniących na zmianę przeciwległe bieguny osobowości. Każda myśl przyjmuje formę silnego jak końskie kopyto ciosu, snajpersko celnego pocisku śrutowego lub wielkiego wybuchu bomby atomowo-jądrowo-biologoiczno-chemicznej. Żadna ze stron nie odpuszcza, obie tak samo dobrze wyposażone w najbardziej nowoczesną broń szerokiego rażenia. I dusza i rozum porozumiewają się tym samym językiem … językiem natrętnych myśli – jednak mają zupełnie inne zdanie. Na tyle inne, że nie potrafią dojść do porozumienia i nie pomagają żadne negocjacje, pertraktacje i umowy o zawieszeniu broni. Mam wrażenie, że oba te układy żyją własnym życiem opętanym żądzą awantury, zadymy i zemsty.

                Mózg zachowuje się jak naspidowany najmocniejszym koksem świata dyskotekowy świr, a duch obiera sobie za idola katatoniczne dziecko z tragicznie złośliwą odmianą ADHD.

Co sekunda uderzają na przemian kolejną dawką upierdliwie nawrotowych myśli.

Nieważne czy to podczas robienia śniadania czy egzaminu na uczelni, nieważne czy to leżę w wannie czy mam rozmowę o pracę, nie ważne czy to leniwa niedziela czy zapracowany czwartek. Zawsze i wszędzie o każdej chwili dnia i nocy. Nadpobudliwy słowotok rozlewa się po całym ciele przemierzając korytarze żył i obciążając krew nierealną obawą. Obawą, że jeśli któryś z wrogich obozów nie przejmie władzy, ostatecznie nade mną nie zapanuję to będzie to walka nieskończenie wyczerpująca. Wyniszczająca organizm jak zbombardowany bezbronny kraj bez tarczy anty-rakietowej. Będzie pełno ofiar i jeńców… rozum zacznie wybijać społeczną elitę intelektualistów, a serce zabierze się za masowe gwałty kobiet i dzieci. Bez pierdolenia. A największą ofiarą mogę być ja sam… już zawsze będąc przerażony wizją nie kończącego się nigdy paranoicznie wewnętrznego dialogu. Że nie zapanuję nad tragicznym konfliktem. 

***

Tego się właśnie boję. Że do końca życia będę nękany absolutnie nieodpartym niepowstrzymanym przymusem analizowania wszystkiego pierdyliard razy. Na podstawie „Przeszłości” zastanawiałem się, czy to jest jakaś wada wrodzona czy może gdzieś w między czasie ktoś wmontował mi moduł nadwrażliwości i niemożności opanowania dwóch podstawowych dla każdego człowieka obszarów myślenia. Choruję na jakiś chroniczny niedobór emocjonalnej równowagi, zaburzenia błędnika prawdy i kłamstwa, daltonizm czerni i bieli. To skrajnie mącząca anomalia.

***

… Że wszystko czuję sto razy bardziej, sto razy mocniej, sto razy intensywniej… No właśnie. To jest właśnie to nadaktywne działanie moich zmysłów. Zwykły przyziemny smutek potrafi nagle zmienić się w tragedię rozpaczy, a normalny życzliwy uśmiech transformuje się w hiper euforię. Oczy widzą ostro – zbyt ostro, uszy słyszą wyraźnie – zbyt dokładnie, ręce nie dotykają – ręce chłoną.  Zmysły są zaborcze i chytre, każdy z bodźców muszą schwytać natychmiast, teraz i już. Nie czekają, łapczywie rozkładają impuls na czynniki pierwsze, na setki, tysiące i miliony cienkich nitek, które plączą się w wielkie kłęby. Kłęby niepozbieranych wniosków. Kłócące się rozum i dusza tworzą jeden chaotycznie połączony głos w mojej głowie, który próbuje instruować jak rozplątać te kołtuny.

To męczące kiedy zastanawiam się nad jednym pierdołkowatym słowem lub błaho przypadkowym gestem na sto różnych sposobów wymyślając wszystkie możliwe jego wersje i konteksty. Kiedy dorabiam do nic nie znaczących zjawisk całe wysypiska teorii spiskowych.

Kiedy wewnątrz mnie pojawiają się historie przypadkowo spotkanych na mieście ludzi – kiedy muszę nie wiem dlaczego wymyślać do ich wyglądu całą biografię, od pierwszej pieluchy, przez pierwszy seks aż do pierwszej wizyty u psychiatry. Ludzi jest dużo, biografii jest dużo … myśli jest dużo.

A jeśli zaczynam rozmawiać z tym człowiekiem robi się jeszcze gorzej – oprócz biografii pojawiają się następne jeszcze bardziej złożone elementy. Mimika, gesty i słowa dają mojej wyobraźni jeszcze większe pole do popisu… znaczy się pole bitwy. Prawdziwy poligon doświadczalny migotających neuronów odczuwających napływające zachowania ludzi. Część z tych zachowań wkracza do mojego świata bardziej niż inne – kiedy rozmawiam z bliskimi mi ludźmi, impulsy są najmocniejsze i najtrwalsze. Przejmuję emocje bliskich osób do siebie i stają się moimi emocjami.

Równie mocno odczuwam świat zewnętrzny co wewnętrzny. Wczuwam się w kogoś jak w siebie. Wtedy pojawia się kluczowe pytanie „dlaczego?”. Oh jak często słyszę to pytanie. Dlaczego. Dlaczego …

***

Tak naprawdę, oprócz tego, że mogę mieć w każdej chwili tysiąc planów to w praktyce nie widzę możliwości zastosowania jednego konkretnego. Nie mógł bym się zdecydować, i pewnie przez jakiś czas jeszcze nie będę się mógł zdecydować który plan wdrożyć w życie… A? B? a może X?

Jedynym rozwiązaniem, które gdzieś mi tam świta w głowie to spróbować każdego z nich. Liznąć wszystkiego, spróbować, sprawdzić się by w końcu trafić. Wiem kim nie chcę być, ale nie wiem kim chcę. Najtrudniejsze pytanie w moim życiu… z którego przez pewien czas nawet nie zdawałem sobie sprawy. Nie wiedziałem, że mam problem z odpowiedzią na to pytanie… ale ja naprawdę kurwa nie wiem. I to mnie często doprowadza do rozpaczy. Zwłaszcza kiedy…

***

Wszystko jedno.