Kolejnej wiosny łyk

To była najzimniejsza zima ze wszystkich zim jakie przeżyłem. Choć obiektywnie zimna nie była w ogóle.. baa, można by ją uznać za ciepłą i nieszkodliwą. Ale mnie jak na złość mnie dopadło bezwarunkowe poczucie chłodu podwianego warstwą wilgotnego wyjątkowo podstępnego powietrza.  Wdzierało się wszędzie – najpierw do pomieszczenia, później pod ciuchy a na końcu do wnętrza mojego ciała i do mózgu. Nie pomagały szczelnie zamknięte okna, odkręcone kaloryfery, nagrzane piecyki, grube ubrania czy gorące herbaty … zimno i już. Jakby się uparł. Czy to możliwe, że w ciągu tych kilku umiarkowanie ciepłych miesięcy jakimi obdarzył nas nasz klimat stałem się zmarzluchem nie przygotowanym na chociaż minimalny deficyt ciepła? Z kogoś niezależnie od pogody ubranego w cienki t-shirt i krótkie piłkarskie spodenki przetransformowałem się w zagorzałego fana wełnianych swetrów, obleśnych kalesonów i puchowych kołder… Nie ma opcji. Zresztą przyjaciel kalendarz do którego spoglądam coraz to częściej mówi mi, że królowa śniegu to przeszłość, a legendarny już postulat statystycznych Polaków o treści „Zimo Wypierdalaj” przyniósł zamierzony efekt i zima rzeczywiście wypierdoliła. I dobrze.

Zamiast kolejnego zimowego łyka herbaty malinowej przyszedł czas na wiosenny haust promieni słonecznych. Pogoda wreszcie wydaje się jakby zaczęła przemawiać rozsądnym językiem, a wszystkie jej jaźni dochodzą do wiosennego konsensusu. Temperatura, ciśnienie atmosfery, wilgotność powietrza, chmury, wiatr, prądy morskie jakby jednocześnie i jednogłośnie podały sobie rękę na zgodę dochodząc do wniosku, że zima to jednak głupi pomysł i trzeba zakończyć te „ciche dni”. Patrząc na to, staję na baczność i głośno klaszczę krzycząc „Brawo!”. Dyskretny chłód przedwiośnia z dnia na dzień przypomina bardziej wrzeszczącą słońcem wiosnę. Szare i smutne od nieprzyjemnej aury powietrze zaczyna się rumienić blado żółtym promieniem. W końcu świt przychodzi rano a zmierzch wieczorem – czyli tak jak kurwa trzeba – pozwalając nakarmić jasnością całą obrzyganą przez ostatnie kilka miesięcy szarówą przestrzeń. Atmosfera nie jest już ospale i przytłaczająco ciężka a powietrze staje się lekkie podnosząc wszystkie przygarbione od zimy postacie o kilka centymetrów wyżej by mogły dostrzec litościwe serce polskiej pogody. Niebo błękitnieje – przygnębiające Nimbostratusy zastąpiły szczebioczące Cirrocumulusy. Kreska na termometrze nieśmiało przekracza dwucyfrową wartość sprawiając, że nawet zimne mury budynków stają się z wewnątrz bardziej przytulne. Jest dobrze.

O tak, jest dobrze! Wreszcie mogę odetchnąć porządnie czerpiąc siły witalne z pogodnej czasoprzestrzeni.Dużo łatwiej iść przez życie wśród słodko cynamonowego zapachu lekkości. Lżej na duszy i lżej na ciele.

Tęskniłem za tym. Czekałem aż pogoda znów będzie choć trochę przypominać tę sierpniową sielankę z dnia w którym ją poznałem, z dnia kiedy chodziliśmy razem po górach i leżeliśmy nad jeziorem.